کی شعر تر انگیزد، خاطر که حزین باشد

نه که امسال اینطور باشم. هر سال به این روزا که می‌رسم، به صدای تق و توق که یادم میاره یه سال دیگه هم تموم شد همین حس ِ الان و دارم، حس ِ دلتنگی و بغض واسه تموم روزایی که گذشت و خیلی‌هاشون اشتباه گذشت. البته امسال یه کم پر رنگ‌تر و بغض آلوده‌تر..
خب، آدما تاریخ انقضاء دارن و تاریخ انقضاشون وقتی سر می‌رسه که یکی بهتر بیاد. سختیش واسه من اینجاست که تاریخ انقضاء من معمولا یکساله‌ست. شاید دلیل اینکه تاریخ انقضاء من اینقدر کوتاهه به خاطر بی‌‌کیفیتی خودمه، شایدم آدما روزای خوبشون رو یادشون میره و هوس روزای تازه رو با آدمای تازه می‌کنن. هر کدوم که باشه مهم نیست، مهم اینجاست که کالای معیوب خواهان نداره. من باید خودمو درست کنم. خب حتما نرمال نیستم وقتی الان همه بعد از حمام گرفتن و پوشیدن لباس‌های شیک دارن میرن تو یه مهمونی و میزنن و می‌رقصن، من نشستم تو دفتر کارم و به دیوار زل زدم و الکی خودمو با حساب کتاب‌های آخر سال مشغول می‌کنم که یادم بره چقدر برای خیلی‌ها بی اهمیتم.
نمی‌دونم آخرای سال چرا من همیشه اینطوری می‌شم.
لعنت به اسفند و لعنت به هر چی پایانِ غم‌انگیزه، لعنت به من که تموم نمی‌شم.

+ می‌گه غم‌هات رو بریز تو آتیش
می‌گم از تو دارم می‌سوزم.. اینا از بین نمیرن، این چند ساله که همراهِ من هستن