شغل عاشقی

من اشتباه کردم. من برای اینکار ساخته نشدم. هر چقدر هم موفق و ثابت قدم توی این کار باشم، هر چقدر هم بهترین و شاخ‌ترین پخش کننده تو این صنف باشم، این کار برای من نبود. من باید یه شاعری، نقاشی، نوازنده‌ای، بازیگری چیزی می‌شدم. هر چند تو هیچکدومشون مهارت ندارم اما باید یکی از این‌ها رو به عنوان حرفه انتخاب می‌کردم. من با هر بحران اقتصادی سُست می‌شم، خالی می‌شم، اینقدر بهم فشار میاد که می‌خوام بزارم و برم. برم یه جای دور و ساز بزم، یا شعر بگم یا بشینم نقاشی بکشم، هر چند بیشتر از چشم چشم دو ابرو بلد نیستم اما این کارا یا حداقل فکر کردن به این کار آرومم می کنه. یه کار دیگه هم می‌تونم بکنم! فکر کردن به کسائی که دوسشون داشتم. اما اینکار من رو غمگین می‌کنه، چون تموم کسائی که دوسشون داشتم امروز نیستن. از تموم آدم‌هایی که اومدن و رفتن و حسی بینمون بوده این‌ روزا فقط مهدی مونده. مهدی، که اونم معلوم نیست تو این شلوغی‌ها و درگیری‌هایی که در آینده برای هر دومون اتفاق خواهد افتاد می‌مونه یا نه! دلم تنگ می‌شه واسه همه‌ی آدم‌هایی که از 18 سالگی اومدن و توی 28 سالگی نیستن و تنها و آروم آروم دارم 29 سالگی رو شروع می‌کنم. تنها دلخوشیم این هست که شاید یکی یه روز بیاد که بمونه. بمونه و هم من، هم اون قبول کنیم که تفاوت‌ها و گند اخلاقی‌هایی که داریم رو باید تحمل کنیم.
توصیه می‌کنم برید دنبال اون کاری که دوستش دارید. اون کار رو اگر پیدا کردید دیگه وقتی تنهای تنها شدید دلتون خالی نمی‌شه که هیچی ندارید. حداقل کاری رو که دوست داشتید انجام دادید.