روزائی که تــو توشون نیستی ٬حیفم میاد زندگیشون کنم ...
راستش من ترسیدم.
عجیب ترسیدم.
با این وضعیت پیش اومده و بازار آشفته گاهى وقت ها حتى دست و پاهام شُل میشد.
وقتى آدم مى ترسه نمى تونه درست فکر کنه. همه چى یادش میره. یادش میره چه اتفاقاتى براش افتاده و چطورى قدم به قدم شروع کرده به راه رفتن.
گاهى آدم باید داره بترسه، اونقدر بترسه که...
اونقدر بترسه که از ترس به خدا پناه ببره.
وقتى توى قلبت از بى پناهى بلند صداش مى کنى، با سرعت حضورش رو حس مى کنى. با محبت میاد کنارت. یادت میاد که اون از رگ گردن به تو نزدیک تره و همیشه حواسش به تو بوده.
اونوقت آروم میشى. قوت قلب مى گیرى. یادت میاره اون موقع که منفى چند ده میلیون بودى کمکت کرده و در گوشت زمزمه مى کنه که من هواى همه رو دارم، فقط کافیه این یادت بمونه. یادت میاره که براى اون هیچ محدودیتى وجود نداره و کم کم یادت میاد "مرجعی وجود دارد که تمام قدرت‌ها در دست اوست و آن پروردگار است."
اونوقت رو صورتت یه لبخند پَت و پهن مى شینه و آروم میگى؛ به درک که هر اتفاقى مى خواد بیافته. به قول على بن حسین: 'من در خانۀ خود چیزی دارم که او در عرش آسمانیش ندارد، من خدایی مثل او دارم و او مثل خود ندارد'.
بذار از اول بگم:
من ترسیده بودم.
عجیب ترسیده بووودددممم.
این دنیای کوچک و هفت میلیارد آدم!
یعنی تو باور می کنی؟
شمرده ای؟
کی شمرده است؟
جز سیاستمدارها
دیده ای کسی آدم بشمرد؟
باور نکن
نارنجی!
باور نکن
سبز آبی کبود من!
باور کن
همه ی دنیا فقط تویی
و برخی دوستان
بقیه هم تکراری اند.
عباس معروفی
هر کسی تو زندگی اش احتمالا یه سال روز استقلال داره.
امروز شد 365 روز که از استقلال کاری و فکری من گذشت و من به هیچ کس و هیچ چیز به جز خداوند در زندگی ام تکیه نکردم و با همت و تلاش زیاد اتفاقات بزرگی رو تو زندگی ام برای خودم رقم زدم.
تو این یک سال اتفاقاتی افتاد و چیزهایی دیدم که بعد از حیرت و بهت من، من رو بزرگ کرد. و باز هم میگم تمام این اتفاقات رو با این باور می گذرونم که حمایت و لطف خدا شامل حال من شد و هست که من رشد میکنم.
امروز پخش رشد از انباری خونه و کنار اتاقم به یه محل درست و حسابی تر انتقال پیدا کرده و حالا که این مطلب رو می نویسم حدودا یک ماهی میشه که جاگیر شدم و اینقدر خرید کردم و جنس ریختم تو انبار که دیگه جا نیست.
انبار پر از جنس، حساب مکفی و مشتری هایی که...
خدایا تمام اینها تو کمتر از یک سال اتفاق افتاد و من هنوز مبهوت محبت و لطف تو هستم. این حرفها فقط از بخش های مالی گفته شد و من و تو می دونیم که چقدر در موضوع احساس و عقل ومنطق و رفتارهای متفاوت کمکم کردی. آرزو میکنم تو رو همیشه کنارم داشته باشم. که با تو همه چیز ممکن میشه و هیچ لذتی بیشتر از حضور تو در زندگی ندیدم.
سپاسگذار تو ام.
اگر اینجا هنوز کسی میاد و کسی اینجا رو میخونه، که طبق آمار وبلاگ انگار که کسایی هنوز به این وبلاگ خاموش سر می زنند، خواستم بگم: این وب سایت کاری من هست.
اگر کسی وسایل آرایشی، مخصوصا تخصصی مو نیاز داره یا اگر کسی سالن آرایشگاه داره یا اگر آرایشگری رو می شناسه که تو کار رنگ و مش هست می تونه به این وبسایت بیاد و از طریق اینجا با ما تماس بگیره.
چیزی که فهمیدم اینه که اگر لینک سایت ما رو تو وبلاگ هاتون یا سایت هاتون بزارید برای بازدید سایت ما هم خوب میشه.
پس اگر هنوز کسی از رفقا اینجا میاد لطفا یه پست یا لینک به سایت من بده.
با تشکر
پخش رشد، عرضه کننده محصولات تخصصی مو
حدود یک سال و نیم پیش بود که نوشتم: "باور کن این روز‌ها فرصتی برای پیدا کردن تو ندارم".
حال خوبی نداشتم و از تموم داشته ها و خواسته ها عقب بودم و خودمم از دنیای آشفته ای به دنیای جدیدی پا گذاشته بودم و خیلی هاج و واج و گیج بودم... اما حالا کم کم آماده ام تا جدی تر منتظر اومدنت باشم.
پیدا شو لطفا... بیا و دل من رو ببر.
تا حالا به این فکر کردی که چرا دوستان دیروز ما دوستان امروز ما نیستن؟
- قطعا، دوستان امروز ما هم دوستان فردای ما نخواهند بود.
ما یک زندگی داریم!
به خودمان مربوط است آن را خراب کنیم یا آباد...
اما،
باید خودِ گمشده ی خود را پیدا کنیم، آن را نوازش کنیم و به نیازهایش برسیم. دنبال اینکه درکمون کنند نباشیم، دیگران را درک کنیم. به حقوق دیگران احترام بگذاریم تا منزوی نشویم.